دسته: کتاب

به گزارش خبرگزاری مهر، پس از سال‌ها، رمان «قاعده بازی» نوشته فیروز زنوزی جلالی دوباره روانه بازار نشر شد. این اثر که نخستین‌بار در سال ۱۳۷۸ منتشر شد، به دلیل روایت منحصربه‌فرد، فضاسازی‌های دقیق و شخصیت‌پردازی‌های عمیق، به سرعت به یکی از آثار شاخص ادبیات معاصر ایران تبدیل شد.

«قاعده بازی» داستانی پیچیده و چندلایه است که با زبانی پرکشش و موجز، خواننده را در دنیایی پر از تعلیق و ابهام قرار می‌دهد. زنوزی جلالی در این رمان از روایتی خطی با ساختاری نوین استفاده کرده که در داستان‌نویسی فارسی کمتر دیده می‌شود. این رمان نه‌تنها برنده جایزه کتاب سال ۱۳۷۸ شده، بلکه انجمن قلم ایران نیز آن را شایسته تقدیر دانسته و در نخستین دوره جایزه جلال آل احمد تحسین شده است.

در این رمان، ماجراهای شخصیت‌های مختلف در قالب بخش‌هایی چون «روز روباه»، «شب روباه»، «روز شغال»، «شب شغال»، «روز گرگ» و «شب پلنگ» روایت می‌شود. این عناوین نمادین، بیانگر نگاه تمثیلی به شخصیت‌ها و موقعیت‌های داستانی هستند که خواننده را در مسیر درک بهتر داستان همراهی می‌کنند.

زنوزی جلالی با توصیف‌های دقیق و فضاسازی‌های وهم‌آلود، دنیایی خلق می‌کند که در آن، مرز میان خیر و شر، حقیقت و توهم، و بازی و واقعیت محو می‌شود. سبک روایی خاص و شخصیت‌های چندوجهی «قاعده بازی» را به اثری کم‌نظیر در ادبیات داستانی ایران تبدیل کرده است.

در بخشی از این کتاب می‌خوانیم؛

«سخت‌ترین لحظه‌ها، همان‌هایی هستند که باید تصمیم بگیری. لحظه‌هایی که می‌دانی یک انتخاب، می‌تواند همه چیز را تغییر دهد. آنجا که دیگر برگشتی نیست، آنجا که تنها راه، رفتن است؛ رفتن به دل تاریکی، به دل ناشناخته‌ها…»

چاپ دوم کتاب قاعده بازی، پس از دو دهه، با شمارگان ۵۰۰ نسخه توسط انتشارات امیرکبیر منتشر شده است.

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «یک ماه خوب برای بچه های خوب» نوشته مهین سماواتی همزمان با فرارسیدن ماه مبارک رمضان توسط انتشارات کتاب جمکران به چاپ پنجم رسید.

هدف از تجدید چاپ این کتاب پیوند دادن بچه‌ها با ماه مهمانی خدا و تشویق کردن آنها به کارهای خوب است.

داستان‌های کودکانه کتاب با تصویرگری زهرا و زهره طباطبایی، بچه‌ها را پای سفره مهمانی خدا می‌نشاند و با لحظه‌های افطار و سحر، سنت‌های مؤمنانه نذری دادن، صدقه، کمک به دیگران و… آشنا می‌کند.

این کتاب که برای گروه سنی ب و ج نوشته شده، شامل داستان‌های خواندنی به زبان ساده و قابل فهم برای مخاطبان کم سن و سال است که درباره ماه رمضان و کارهایی که کودکان دوست دارند در کنار بزرگ‌ترهای‌شان در این ماه انجام دهند، قصه‌های خواندنی دارد.

در این کتاب با زبانی داستانی و جذاب، به کارهایی که کودکان می‌توانند در ماه مهمانی خدا انجام دهند تا تجربه این ماه برایشان زیبا و جذاب و به یاد ماندنی شود، پرداخته شده است. قصه‌های شیرینی درباره مفاهیمی مثل روزه‌داری، سحری و افطاری، نذری دادن، کمک و هدیه دادن به دیگران و موضوعات و اقدامات دیگری در ارتباط با ویژگی‌های ماه مبارک رمضان که بچه‌ها دوست دارند بیشتر درباره آنها بدانند.

از دیگر آثار مهین سماواتی نویسنده کودک و نوجوان می‌توان «دانه پرماجرا» ، «لیلی وگیره زرد» ، «راز نفر سوم» و «بدون ریش و سبیل مرد شدم» اشاره کرد.

در سال‌های اخیر که فرهنگ کتابخوانی به خوبی بین بچه‌ها جا باز کرده، کتاب‌ها بهتر از هر رسانه سمعی و بصری دیگر می‌توانند به کمک والدین بیایند.

به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «مهمان راه راه» نوشته نرگس برهمند و تصویرگری مرجان بابامرندی برای کودکان بالای هفت سال توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتشر شد.

در بخشی از این کتاب آمده است؛

توپ راه راه قلمبه قل می‌خورد، قل و قل و قل. زمین صاف است و توپ تندتر از همیشه قل می‌خورد. می‌رسد به یک چاله… ای داد بیداد! همان جا می‌ایستد. یکی باید توپ را شوت کند. یک پای گنده توپ را شوت می‌کند. توپ از چاله رد می‌شود. این پا مال چه کسی است؟

نرگس برهمند متولد سال ۱۳۵۹ در بجنورد است. کارشناسی رشته ادبیات فارسی دارد و هم‌اکنون ساکن این شهر و کارمند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است. او در سنین نوجوانی فضای شعری خراسان شمالی را تجربه کرده و بعد از ازدواج مدتی هم در مشهد ساکن بوده است، حضور در شب شعرها و محافل ادبی، باعث شده او تجربه‌های جدیدی کسب کند. برهمند اولین مجموعه شعرش را در قالب غزل با عنوان «کوهستان عزیز» در سال ۸۸ و مجموعه شعر سپید «به دنیا اعتماد کرده‌ام» را در همین سال منتشر کرد که این مجموعه، در سال ۸۹، برگزیده پنجمین دوره شعر خبرنگاران شده است.

کتاب «مهمان راه راه» نوشته نرگس برهمند در شمارگان دو هزار نسخه با بهای ۶۵ هزار تومان توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتشر شد.

مهدی جهاندار شاعر آیینی در گفتگو با خبرنگار مهر درباره دوره آموزشی که با موضوع «مضمون‌های شاعرانه در قصه‌های قرآنی» هم‌زمان با ایام ماه مبارک رمضان برگزار می‌شود، گفت: انجمن ادبی کلمات که از سال ۱۴۰۱ در اصفهان برگزار می‌شود و تا امروز بیش از ۷۰ جلسه مباحثی را در معرفی شاعران بزرگ فارسی‌زبان و دلایل موفقیت آن‌ها ارائه کرده است و در نهایت با دلایل بسیار به این نتیجه رسیده که راز موفقیت شاعران طراز اول زبان پارسی، استفاده بسیار آن‌ها از معارف بلند قرآن کریم است؛ بنابراین در ادامه فعالیت‌های خود و به بهانه فرارسیدن ماه مبارک رمضان و بهار قرآن تصمیم گرفته شد که مباحثی را با محوریت قصه‌های قرآن دنبال کند.

وی افزود: گم‌شده شعر معاصر «کلان‌موضوعات» هستند. یعنی شاعران امروز حرف مهم برای گفتن کم دارند. چرا گذشتگان ما این‌قدر حرف داشتند؟ و حرف‌های خوب هم داشتند؟ به خاطر اینکه به یک منبع تمام‌نشدنی وصل بودند. «هرچه کردم همه از دولت قرآن کردم» سخن تمام حکمای ماست که به زبان‌های مختلف ابراز شده است. در دنیا، بدون توجه به نژاد و دین و ملیت، یک‌سری موضوعات هستند که تمام‌شدنی نیستند. یک‌سری سوالات است که بشریت همیشه با آنها دست به گریبان است. جواب‌هایش هم جواب‌های یک‌خطی نیستند که بگوییم در یک قرنی تعدادی از شاعران و فیلسوفان به این سوالات جواب داده‌اند و تمام شده‌اند. سوالاتی از جنس «از کجا آمده‌ام، آمدنم بهر چه بود» و مسائلی مثل جبر و اختیار، حیات بعد از مرگ، رزق و روزی، اخلاقی و معنویت، عدالت و آزادی و در یک کلام شیوه‌ی درست‌تر زندگی کردن.

این شاعر آیینی با اشاره به شاعران بزرگ زبان فارسی و نحوه مواجهه آنها با این سؤالات گفت: شاعران بزرگ ما به همه‌ی مسائل، از منظر توحیدی نگاه می‌کردند. سوالات‌شان بزرگ بود و جواب‌های بزرگ هم داشتند. بزرگان ما از فردوسی گرفته تا سنایی و سعدی و حافظ و مولوی و صائب و بی دل و… سردمدار جواب دادن و پرداختن به این کلان‌موضوعات هستند. به همین دلیل الگوگیری از مسیری که آنان پیموده‌اند، به شعر امروز بسیار کمک می‌کند.

وی افزود: امروزه آمارها نشان می‌دهد پر مخاطب‌ترین شاعران امروز هم از مرحوم قیصر امین‌پور گرفته تا فاضل نظری اتفاقاً کسانی هستند که به همین سوالات مهم و اساسی بیشتر پرداخته‌اند.

جهاندار سرچشمه اصلی شاعران بزرگ زبان فارسی را قرآن معرفی کرد و گفت: قرآن کتابی است که درباره مسائل اساسی جهان و انسان، بیش از همه و پیش از همه و بهتر از همه نظریه‌پردازان و عقول بشری صحبت کرده است. کتابی بالاتر و عمیق‌تر از قرآن کجا وجود دارد و افسوس که این معجزه‌ی الهی و این عصای موسی مهجور مانده است.

وی افزود: ما در این دوره بنا داریم به توصیه خدای مهربان به شاعران که در پایان سوره شعراء آمده عمل کنیم که همانا ذکر کثیر است و چه چیزی بالاتر از ذکر و چه ذکری بالاتر از قرآن و چه قرآنی بهتر از قرآنی که حضرت رسول صلوات الله و اهل‌بیتش (ع) آن را تبیین کرده‌اند. امید که به وظیفه خودمان در قبال این نعمت بزرگ الهی و تجسم آن در دنیای امروز یعنی انقلاب اسلامی جامه عمل بپوشیم.

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «دوستی؛ راز هستی» نوشته محمد حکیمی بر اساس قرارداد همکاری رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و انتشارات «آبیس» ABIS سنگال، به زبان فرانسه ترجمه و منتشر شده است.

این کتاب، نخستین اثری است که توسط الحسن چاو یکی از فارغ التحصیلان زبان فارسی در سنگال به فرانسه ترجمه شد.

در این کتاب مطرح می‌شود که زندگی درست با مهارت‌ها شکل می‌گیرد و خوشبختی و کامیابی پدید می‌آورد و از مهارت‌های زندگی دوستی و دوست داشتن است و عاطفه و مهرورزی رکن دوم حیات انسانی شمرده‌ شده است که بدون این رکن انسان، انسان نیست.

نویسنده کتاب، برخی از تعالیم اسلام درباره دوستی را بررسی کرده و شرح و تفسیری بر پاره‌ای از مسائلی که در باب «احساس و عاطفه» جلد هشتم کتاب «الحیاة» آمده، انجام داده است.

طبق توافق با مدیر انتشارت «آبیس» قرار است مراسم رونمایی این کتاب در مرکز «انجمن نویسندگان سنگال» با حضور مقامات و شخصیت‌های فرهنگی سنگال برگزار شود.

به گزارش خبرنگار مهر، تعدادی از شاعران در واکنش به توهین خواننده هتاک (مقلب به ساسی مانکن) به ساحت امام حسن مجتبی (ع)، شعرهایی را که درباره کریم اهل بیت (ع) سروده و منتشر کرده‌اند.

در آستانه نیمه ماه مبارک رمضان و ولادت امام حسن مجتبی (ع) تعدادی از این شعرها را می‌خوانیم؛

*

سعید تاج‌محمدی

سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان

که ضرب تیغ میدان می‌دهد سیّاس را برهان

سراسر عزت و فتح است و باطل کردن نیرنگ

اگر هم بسته باشد مجتبی با دشمنش پیمان

ولایت چیست؟ رختی که فقط بر او برازنده است

خلافت چیست بعد از او؟ به مشتی چارپا پالان

حسن اصل کرامت بود، عالم بر درش سائل

حسن عقل مجسم بود، عالم بی حسن نادان

حسن تنها نه در منزل اسیر حیله‌ی زن بود

که بین لشکر خود بود تنها بین نامردان

بپرس از کوچه‌ها بعد از علی ابن ابی طالب

کدامین شانه در تاریکی شب می‌برد انبان؟

کسی که گرد فرشش را تبرک می‌برد جبریل

نشسته با موالی روی خاک و خورده آب و نان

معزّ المومنین است او، بپرس از مردم نجران

کریم اهل بیت است او، بپرس از سوره انسان

خوشا بر من که در عالم امامی چون حسن دارم

که پشم اُشترش دارد شرافت بر ابوسفیان

شب و روزم به ذکر یا حسین و یا حسن روشن

فدای نیمه‌ی ماه مبارک، سوم شعبان

*

مسعود یوسف‌پور

ای مست مطربی که هر از گاه، یک کنار

نعره زنی که آوردت خلق در شمار!

دریوزه‌ی توجّهی و تشنه‌ی نگاه

چون طفل، طفلِ مهر ندیده ز روزگار

بادا به دست محکمه افتی و اوفتد

گردن‌کشی چنان تو گذارش به چوب دار

بادا به دست شیر جمل کارت اوفتد

در بین این رسانه‌ی مانند کارزار

لایکمن الفرار بخوان زاده‌ی جمل

آخر گذار ناقه می‌افتد به ذوالفقار

باری شنیده‌ایم که ای مست! برده‌ای

نامی که بی وضو نبرد چرخِ نامدار

آن نام، نام با عظمت را مبر چنین

اندازه‌ی دهان خود ای سگ! نگاه‌دار

گفتم سگی خدای ببخشد مرا که هست

قدر تو کمتر از سگِ لنگِ سیاهِ هار

ماه مبارک است و روا نیست تر کنم

لب را به هجو چون تو از این بیش در شعار

*

مهدی جهاندار

احمد حسن، حسین حسن، مرتضی حسن

هستی حسن، غریب حسن، آشنا حسن

جود و سخاوت و کرم و بخشش و عطا

اندیشه و سیاست و صلح و صفا حسن

اهل بهشت را به تماشا چه حاجت است

تا سیّد الشباب، حسین است یا حسن

در وصف روی خوب تو خواندم چهل حدیث

زیبا حسن، لطیف حسن، دلربا حسن

نقش نگینِ یؤمنُ بِالله، با علی‌ست

نقش نگین عزّةُ لِلّه، با حسن

از إنّما یُرید، صدای تو می‌رسید

والتّین حسن، عزیز حدیث کسا حسن

ایّوبِ صبر، نوحِ تلاطم، خلیلِ درد

موسای غیرت و همه‌ی انبیا حسن

مشتق شده است نام حسین از حسن، ولی

مشتق شده است نام حسن از کجا؟ حسن!

حبّ الحسین یَجمعُنا را شنیده‌ای؟

حبّ الحسن یُقرّبنا؛ مرحبا حسن

آن صلح سرخ، کار حسن بود با حسین

آنجا حسین، پشت سر و پیشوا حسن

والله اگر حماسه و عشق است کربلا

اوّل شهید واقعه‎ی کربلا حسن

ای دومین امامت مظلوم در جهان

ای چارمین حقیقت بی‌انتها حسن

تاریخ شاهد است که عمری چه‌ها کشید

از دست جاهلان مقدّس‌نما حسن

از چل‌هزار تیغ که گفتند با توایم

از چل‌هزار تیغ که گفتند یاحسن!،

حتی دریغ از دو سه شمشیرِ آخته

واحیرتا خیانت و واغربتا حسن

همسفره با غلام‌سیاهان و بردگان

با کودکانِ خاک‌نشین، هم‌غذا حسن

مولای ما! مودّت قربی نصیب کن

یعنی که ربّنا حسن و آتِنا حسن

پاداش دسته‌گل به تو دادن، رهایی است

دسته‌گلی است جان من اینک، بیا حسن!

نزد خدای فاطمه فرقی نمی‌کند

گر جای یاحسین بگوییم یاحسن!

«حُسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت»

ای برگزیده‌ی دو جهان! مجتبی حسن!…

*

مجتبی خرسندی

آه! ای غریب‌مانده میان شناس‌ها

شرمنده‌ی کرامت تو ناسپاس‌ها

زیبایی از جوار تو عزّت گرفته است

حُسن تو بوده آینه‌دار جناس‌ها

آیینه‌ها خوش‌اند که هم‌صحبت تواند

شادند از این‌که فرش تو باشند یاس‌ها

از سفره‌ی تو سیر شده هر گرسنه‌ای

از توست احترام همه آس‌وپاس‌ها

دشنام را که پاسخ لبخند می‌دهی

در حیرت از مرام تواند انعکاس‌ها

ماه مدینه هستی و هرجا که می‌روی

جمع تو می‌شوند تمام حواس‌ها

قافیه‌ها ردیف شد و باز مدح تو

سخت است، ای تو خاص‌تر از هرچه خاص‌ها

می‌خواستم که غیر تو چیزی بخوانمت!

درمانده شد زبان قلم از قیاس‌ها

دشمن هنوز هم که هنوز است در دلش

ای فاتح جمل ز تو دارد هراس‌ها

تیشه به‌ریشه‌ی خودشان می‌زنند و بس

وقتی درخت را بتکانند داس‌ها

بالاتر از معاویه بودن نمی‌روند

گیرم که جفت شیش بیارند تاس‌ها

ای شیر از شکوه تو که کم نمی‌شود

وقتی قسم به نام تو خوردند ساس‌ها!